Prolog

- Dobra, wygrałaś – wysapała Hannah, kiedy dobiegła do ustalonej wcześniej mety.

   Charlie, która dotarła tam już kilka minut temu, uśmiechnęła się promiennie. Siedziała wyciągnięta na ławce, z przymkniętymi powiekami. Mimo, że dwa dni temu zaczął się wrzesień, słońce wciąż dosyć mocno grzało.

- Przecież zawsze wygrywam. Nie rozumiem dlaczego wciąż próbujesz mnie pokonać.

- Dla zasady. – Hannah buntowniczo splotła ręce na piersi.

   Charlie spojrzała na przyjaciółkę. Zawsze zazdrościła jej wrodzonego uporu i wiecznego dążenia do jakiegoś celu. Hannah zaplanowała swoje życie w najdrobniejszych szczegółach już dawno temu, wiedziała, co chce robić w przyszłości, ile mieć dzieci, jaki powinien być jej przyszły mąż. Ona natomiast, nie miała nawet zielonego pojęcia, co zje na kolację. Nigdy nie zastanawiała się nad tym, co zrobi, kiedy skończy liceum. Uważała, że jest jeszcze za młoda, by podejmować takie decyzje. Miała w końcu tylko szesnaście lat. Patricia, jej matka, często pytała ją, do którego college’u chce iść, ale Charlie zawsze to irytowało. Wiedziała, że ma na to wszystko jeszcze czas.

- Jak uważasz. Idziemy coś zjeść? – Charlie rozpuściła swoje długie, brązowe włosy.

   Hannah spojrzała na zegarek i się skrzywiła.

- Nie mogę. Dzisiaj na kolację ma przyjść Robert.

   Robert był facetem, z którym od kilku tygodni spotykała się matka Hannah. Dziewczyna nie lubiła go zbytnio, gdyż to on stanowił powód rozwodu jej rodziców. W dodatku próbował zastąpić jej ojca, co Hannah się nie podobało. Charlie się jej nie dziwiła. Sama nigdy nawet nie porównałaby żadnego mężczyzny ze swoim tatą, mimo że zginął prawie cztery lata temu. Wspomnienia o nim, wciąż były bolesne. Charlie kiwnęła głową.

- Rozumiem. Spokojnie, dasz sobie radę – dodała, widząc grymas na twarzy przyjaciółki.

- Wiem, ale… Jak myślisz, czy ona go w końcu rzuci? – zapytała z nadzieją.

   Charlie westchnęła głośno.

- Chyba powinnaś dać mu szansę. Twoja mama by z nim przecież nie była, gdyby okazał się nudnym zgredem.

   Hannah uśmiechnęła się lekko.

- Może masz rację. Zobaczymy.

   Dziewczyny pożegnały się i każda ruszyła w przeciwnym kierunku. Charlie szła równym krokiem przez Prospect Park. Mimowolnie zaczęła rozmyślać o ojcu. Jej młodszy brat, Nick, często o niego pytał. Chciał dowiedzieć się jak najwięcej, by móc choć częściowo go poznać. Miał tylko pięć lat, gdy ojciec zginął w wypadku samochodowym. Charlie chętnie mu o nim opowiadała, szczególnie przed snem. Wspominała, jak uczył ją grać w baseball, mimo że zupełnie jej to nie szło. W każdą niedzielę jeździli razem nad East River, tylko po to, by puszczać kaczki. Charlie poczuła bolesne ukłucie w sercu. Wsiadła do miejskiego autobusu, przeczesując włosy palcami. Zastanawiała się, czy rada, którą udzieliła Hannah, była szczera. Charlie nie miała pojęcia, jak zareagowałaby na wieść, że jej matka się z kimś spotyka. Raczej by się nie ucieszyła. Patricia jednak, chyba nie zamierzała szukać sobie drugiej połówki. Ciężko pracowała jako agentka nieruchomości, żeby utrzymać rodzinę. Charlie wiedziała, ile ją to kosztuje i bardzo się starała choć trochę odciążyć matkę. Sprzątała w domu, odbierała Nicka z treningów piłki nożnej, gotowała obiady i płaciła rachunki. Nie przeszkadzało jej, że ma tyle obowiązków, nigdy się nie skarżyła. Często jednak zastanawiała się, jak matka poradzi sobie ze wszystkim, kiedy ona się wyprowadzi. 
   Zwykle o tej porze dnia na 4 Alei były większe korki, ale dzisiaj podróż trwała stosunkowo krótko. Charlie wysiadła z autobusu, a po chwili szybkiego marszu dotarła pod swój dom. Zerknęła na jednopiętrowy budynek z ciemnoczerwonej cegły. Spędziła tutaj całe swoje życie i nie wyobrażała sobie nawet, że może go kiedyś opuścić. Wiedziała jednak, że to kiedyś nastąpi. Wbiegła po schodkach na werandę, a potem otworzyła drzwi swoim kluczem. Zdjęła niebieskie adidasy, napiła się w kuchni wody mineralnej i ruszyła na górę. Jej pokój wyglądał tak samo, jak dwie godziny temu, kiedy wychodziła pobiegać z Hannah. Starannie zaścielone łóżko stojące pod oknem, kilka książek leżących na ciemnym, mahoniowym biurku oraz wielka szafa z ubraniami, która ledwo się domykała. Charlie wyjęła z niej szare spodnie od dresu i biały, bawełniany top. Wzięła szybki prysznic i przebrała się w wybrane wcześniej rzeczy. Wycierając włosy ręcznikiem, zerknęła na swoją komórkę. Przeczytała sms od mamy, która informowała ją, że Nick wróci dziś z treningu z Jasonem i jego mamą. Charlie ucieszyła się z wolnego wieczoru. Rozczesała wciąż wilgotne włosy, pozwalając im opaść swobodnie na plecy. Rzuciła się na miękkie łóżko, z radością sięgając do szafki nocnej po jedną ze swoich ulubionych książek, czyli Harry’ego Pottera. Zawsze fascynowały ją tego typu powieści: mroczne stwory, walka dobra ze złem i wspaniały główny bohater, który zawsze cało wychodzi z opresji. Zapominając o całym świecie, pogrążyła się w lekturze. Zasnęła po kilku rozdziałach, zastanawiając się, czy smoki istnieją naprawdę…

***

   Śnił jej się Nick. Wychodził z szatni razem ze swoim bliskim przyjacielem, Jasonem. Przed bramą czekała na nich mama Jasona. Powitała ich z uśmiechem, a potem wszyscy ruszyli w stronę metra. Chłopcy upierali się jednak, by pójść jeszcze na lody, a kobieta nie miała serca im odmówić. Zjedli szybko po dwie gałki specjałów Joe’go, który prowadził cukiernię niedaleko klubu treningowego. Byli dwie przecznice od domu, kiedy stało się coś dziwnego. Jak spod ziemi wyłoniły się za nimi dwie, ciemne postacie i ruszyły prosto na chłopców. Charlie próbowała krzyknąć do nich, żeby uciekali, ale z jej gardła nie wydobył się żaden dźwięk. Dziwne istoty niebezpiecznie się zbliżyły. Wyglądały przerażająco: miały wyłupiaste, czarne jak smoła oczy, ostre, zakrzywione pazury i ogolone gładko głowy, pokryte paskudnymi bliznami. Wydawały się ogromne, choć mogły mieć nie więcej, niż sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu. Zaatakowały nagle, niczego się niespodziewających Nicka i Jasona, a Charlie krzyknęła, budząc się raptownie. Jej serce galopowało szaleńczo w piersi, boleśnie tłukąc się o żebra. Usłyszała pukanie do drzwi.

- Wszystko w porządku, kochanie? – Matka weszła do pokoju, przysiadając na brzegu łóżka Charlie.

- Tak. Miałam po prostu zły sen. – Charlie wypuściła powoli powietrze i przesunęła dłońmi po twarzy. – Nick już wrócił?

- Jeszcze nie, choć powinien być już pół godziny temu. Pewnie poszli z Mirandą na lody.

   Charlie poczuła, że w jej żołądku rośnie wielka gula niepokoju. Przełknęła głośno ślinę.

- Muszę iść – oznajmiła tylko, wybiegając z pokoju jak oparzona.

- Charlie, co się… - nie dosłyszała pytania matki, ale nawet nie zwolniła.

   Najszybciej jak tylko mogła włożyła adidasy, nawet ich nie wiążąc. Wybiegła z domu, sunąc przez 68 Ulicę jak pocisk armatni. Po kilku minutach zaczęło brakować jej tchu, ale docierała już na miejsce. Minęła butik z markowymi ciuchami, dostrzegając jakiś kształt leżący na ziemi. Serce natychmiast jej przyspieszyło, a nogi zaczęły się plątać, jakby nie chciały, żeby dotarła na miejsce. Zatrzymała się, upadając na kolana. Zerknęła na delikatne rysy dziecka, znajomą czarną czuprynę i poczuła, że się rozpada. Nick. Na ulicy leżał jej dziewięcioletni brat z rozszarpanym gardłem. Charlie zakryła usta drżącą dłonią, ale i tak z jej ust wydobył się straszliwy krzyk, który przerodził się w szloch. Łzy płynęły po jej twarzy tak, że prawie nic nie widziała. Dostrzegła jednak Mirandę i Jasona, trzęsących się z emocji kilka metrów dalej. W przypływie wściekłości rzuciła się na kobietę.

- To pani wina! Jak pani mogła na to pozwolić?! Oddałyśmy go pod pani OPIEKĘ!!! – krzyczała, popychając Mirandę z całej siły.

- Uspokój się, proszę! Zostaliśmy zaatakowani, to nie moja wina – broniła się kobieta drżącym głosem.

   Charlie znów upadła na kolana. Miranda miała rację, to nie była jej wina. Ten sen... To była moja wina, pomyślała. I chociaż nie miała pojęcia, jak to możliwe, wiedziała, że to prawda. Poczuła się, jakby ktoś z całej siły uderzył ją w brzuch, wyciskając powietrze z płuc. Zrobiło jej się ciemno przed oczami, pomyślała, że umiera. Kiedyś przeraziłaby ją ta myśl, ale dzisiaj, teraz, zamknęła tylko oczy, czekając na najgorsze. Wydawało jej się to zbawieniem, bo nie musiałaby już czuć tego ogromnego bólu i poczucia winy. Usłyszała jeszcze dźwięk karetki pogotowia, a po chwili straciła przytomność i runęła jak kamień, w bezdenną, czarną otchłań.

________________________________________________________________________________

Prolog publikuję szybciej, niż się spodziewałam, ale cieszy mnie to. Każdego, kto go przeczyta, proszę o komentarz, chociażby bardzo krótki. Chcecie być powiadamiani o nowych rozdziałach? Zakładka "informowani" jest stworzona dla was :) Jeżeli macie do mnie jakieś pytania, czy chcecie się czegoś dowiedzieć, piszcie do mnie na aska lub twittera.

Pozdrawiam was ciepło :)