Rozdział 1

miesiąc później

   Charlie obudziła się z krzykiem. Serce dudniło jej w piersi, ale podniosła się do pozycji siedzącej. Przetarła oczy dłońmi, starając się uspokoić oddech. Nie mogła uwierzyć, że znowu jej się to przytrafiło. Od śmierci Nicka minęło trzydzieści dwa dni, każdy gorszy od poprzedniego. W ciągu tego czasu Charlie miała tylko jeden sen. Widziała w nim czarnoskórego mężczyznę, który z uśmiechem szedł ulicami Bronxu do momentu, kiedy zaatakowały go te same istoty, co Nicka. To było prawie dwa tygodnie temu. Charlie żywiła ogromną nadzieję, że to się więcej nie powtórzy, ale dzisiejsza noc rozwiała jej wątpliwości.

   Zasnęła grubo po drugiej, wykończona płaczem. Zdarzało się jej to niemal co wieczór. Postanawiała sobie, że dzisiaj będzie silna, poradzi sobie z tym, jednak zawsze kończyło się to tak samo. Wyciągała z pod poduszki zdjęcie brata i szlochała, aż piekły ją oczy. Wiedziała jakie to bezsensowne, ale nie mogła nic poradzić, że okropnie tęskniła za Nickiem. Kiedy tylko o nim myślała, czuła bolesne ukłucia w sercu. Czasami miewała też ataki paniki.

   Pierwsza noc po śmierci brata okazała się najgorsza. Charlie przeleżała ją bezsennie, aż przez spuchnięte od łez powieki dostrzegła wschód słońca. Usiłowała przekonać samą siebie, że Nick jest teraz w lepszym miejscu i ją obserwuje. Następny dzień pamiętała jak przez mgłę. Snuła się bez celu z kąta w kąt, słysząc ciche szlochanie matki w sypialni. Niewiele rozmawiała z Patricią, a zwłaszcza o tym, co się stało. Charlie czuła się okropnie, widząc stan matki, ale po kilku dniach kobieta zaczęła w końcu wychodzić z pokoju, a niedawno wróciła nawet do pracy. Mimo to, wciąż nie wyglądała najlepiej. Patricia zawsze uchodziła za twardą osobę w oczach córki. Potrafiła poradzić sobie w bardzo ciężkich chwilach, tylko że utrata najpierw męża a potem synka, złamałaby każdego.

   Charlie musiała wrócić do szkoły kilka dni temu. Starała się uważać na lekcjach i nie spóźniać, głównie po to, by nie dokładać matce stresu. Było to jednak kolosalnie trudne zadanie, szczególnie że sypiała dwie lub trzy godziny dziennie. Mimo to, nie potrafiła zmusić się do odejścia w objęcia Morfeusza na dłużej. Bała się. Po tym co zobaczyła, myślała, że już nigdy nie zaśnie i w końcu umrze z wyczerpania. Jednak tak się nie stało.

   Dzisiejszej nocy Charlie zobaczyła blondynkę w średnim wieku, może kilka lat starszą od swojej matki. Pomachała na pożegnanie jakiemuś mężczyźnie z zarostem, wsiadając do granatowego bentley'a. Nie zdążyła nawet uruchomić silnika, kiedy drzwi samochodu niemal wypadły z zawiasów, a ona została brutalnie złapana za włosy przez tę samą istotę, którą zawsze widywała w snach. Zielone oczy kobiety rozszerzyły się z przerażenia, a kreatura wysunęła długie, zakrzywione pazury. Blondynka wrzasnęła, próbując się wyszarpnąć, ale tajemnicza postać tylko uniosła zdeformowane wargi w paskudnym uśmiechu i zdecydowanym ruchem przecięła jej gardło.

   Charlie zwinęła się na łóżku. Oddychała głęboko, nie zamykając oczu na dłużej niż mrugnięcie powieki. Zerknęła na stojący na szafce nocnej zegar: 4:48. Stwierdziła, że i tak już nie zaśnie, więc kiedy w końcu jej serce zwolniło, odrzuciła kołdrę na bok, ruszając w stronę łazienki. Wzięła długi prysznic, pozwalając sobie na myśli o kobiecie ze snu. Chociaż wydawało się to absurdalne, Charlie była niemal pewna, że blondynka już nie żyje. Boże, co ja takiego zrobiłam, pomyślała, płucząc włosy chłodną wodą. Westchnęła ciężko i zakręciła kurki. Włożyła szybko ciemne dżinsy, ciepłą bluzę oraz swoje ukochane, znoszone adidasy. Od śmierci Nicka dużo przeszły, gdyż Charlie zaczęła biegać dwa razy dziennie. Dzisiaj jednak postanowiła sobie odpuścić, bo nogi odrobinę jej się trzęsły. Zeszła na dół, zerkając przedtem na drzwi sypialni matki. Nie usłyszała żadnego odgłosu, więc uznała, że kobieta śpi. Dobrze, stwierdziła. Przyda jej się odrobina odpoczynku. Charlie wiedziała, że Patricia, podobnie jak ona, ma problemy ze snem, więc cieszyła się, że udało jej się zdrzemnąć. Wzięła jabłko, chociaż nie miała na nie ochoty, i wyjrzała przez okno. Zapowiadał się przyjemny, rześki poranek. Idealny na kilkukilometrową przebieżkę, ale Charlie wzruszyła tylko ramionami, jakby chciała powiedzieć "innym razem" i wyszła na zewnątrz.

   Była może szósta rano, więc w Nowym Jorku właśnie zaczynał się ruch. Ludzie jechali do pracy lub szli po świeże pieczywo na śniadanie. Jak na początek października, wciąż było stosunkowo ciepło. Charlie wsiadła do miejskiego autobusu, którym jeździła codziennie do szkoły. Jej myśli nieustannie krążyły wokół kobiety ze snu. Zastanawiała się, czy nie można jakoś pomóc ofiarom z wizji. Skoro posiada się taki... dar, to chyba musi to mieć jakiś cel. Po niecałej godzinie dotarła do Midwood, swojego liceum, które mieściło się przy Bedford Avenue. O tej porze w szkole było jeszcze pusto, lekcje zaczynały się dopiero za czterdzieści pięć minut. Charlie przycupnęła na jednej z ławeczek przed wejściem, spoglądając na zakorkowaną ulicę. Głośne trąbienie zniecierpliwionych kierowców było doskonale słyszalne z miejsca, w którym siedziała. Kiedy po dłuższym czasie zerknęła na wyświetlacz telefonu, odetchnęła z ulgą. Za chwilę miała się pojawić Hannah. Charlie weszła do szkoły, gdzie postanowiła poczekać na przyjaciółkę.

- Hej, Midway.

   Odwróciła się raptownie, słysząc swoje nazwisko. Stał przed nią Dominic Ryan, kapitan szkolnej drużyny footballowej i marzenie prawie połowy dziewczyn w szkole. Był wysokim blondynem z niebieskimi oczami oraz szerokimi ramionami. Zwykle nie rozmawiał z nikim, oprócz swoich kumpli z drużyny i dziewczyny, cheerleaderki Cassie.

- Cześć. - Charlie uniosła pytająco brew.

Chłopak zaśmiał się uroczo.

- Coś ty taka zdziwiona?

- Nawet nie wiedziałam, że pamiętasz moje nazwisko. Mamy razem tylko chemię.

- Ładnych dziewczyn się nie zapomina.

Charlie splotła ręce na piersi, mierząc Dominica wzrokiem.

- O co chodzi?

- Tak sobie myślałem, że moglibyśmy gdzieś wyskoczyć w sobotę. Co ty na to?

   Jeszcze miesiąc temu Charlie przyłożyłaby mu za taką propozycję. Nigdy nie rozumiała bezczelnych kolesi, którym wydawało się, że wszystko im wolno, bo są bardzo przystojni. Teraz jednak, nie miała na to ani siły, ani ochoty.

- Nie - odpowiedziała tylko.

- Nie? - Dominic wyglądał na wyraźnie zdziwionego. - Niby dlaczego?

- Hm, pomyślmy. Po pierwsze, masz dziewczynę, po drugie, jesteś kompletnym kretynem, któremu się wydaje, że jest fajny, a po trzecie nie mam teraz nastroju na głupie randki - wyliczyła, odginając po kolei palce.

   Z lekkim triumfem obserwowała wyraz twarzy chłopaka. Wyglądał, jakby go spoliczkowała. Chyba nie był przyzwyczajony do tego, że dziewczyna mu odmawia. W końcu odzyskał rezon i odchrząknął. Powiedział powoli:

- Jeszcze będziesz mnie błagała, żebym cię zaprosił na tę "głupią randkę".

Charlie zmrużyła oczy:

- Spadaj, Casanova, bo rzygać mi się chce, jak na ciebie patrzę.

   Odwróciła się na pięcie, odrzucając w tył swoje brązowe, sięgające połowy pleców włosy i ruszyła zamaszystym krokiem w stronę szafki Hannah. Przyjaciółka wyjmowała właśnie podręcznik do biologii, kiedy Charlie rzuciła:

- Hej.

   Hannah omal nie podskoczyła. Spojrzała na dziewczynę, chwytając się za serce.

- Jezu, ale mnie przestraszyłaś.

- Sorry, nie chciałam - zrobiła skruszoną minę.

- Co tak późno?

- Nie uwierzysz, co, a raczej kto, mnie zatrzymał. Dominic Ryan.

- Czego ten palant od ciebie chciał? - Hannah schowała książkę do torby.

- Zaprosił mnie na randkę. - Charlie wzruszyła ramionami, jakby to była najzwyklejsza rzecz na świecie.

   Dziewczyna zdawała sobie sprawę, że chłopcy uważają ją za atrakcyjną, chociaż sama klasyfikowała siebie jako "przeciętną". Owszem, miała ładne oczy, długie rzęsy i zgrabną sylwetkę, ale nigdy nie twierdziła, że należy do jakichś piękności.

- Chyba się nie zgodziłaś? - Hannah uniosła brwi.

- Oczywiście, że nie. Za kogo ty mnie masz? - Charlie przewróciła oczami.

   Przyjaciółka wzruszyła ramionami.

- Chciałam się tylko upewnić. Wiem, że teraz... nie jesteś w nastroju do randkowania, szczególnie z takim typem jak Dominic.

   Charlie gwałtownie nabrała powietrza. Hannah ostatnio starała się nie poruszać tematu Nicka. Rozumiała, jakie to bolesne.

- To prawda - odparła w końcu. - Chodźmy, zaraz zaczyna się lekcja.

- Okay.

***

 - Przestań się tym martwić. To tylko głupi sen, Charlie. - Hannah złapała przyjaciółkę za rękę, by dodać jej otuchy.

   Lekcje skończyły się pół godziny wcześniej, a one rozłożyły się teraz na trawniku w Prospect Parku. Charlie za wszelką cenę starała się wyrzucić z głowy wspomnienie przerażonych oczu blondynki z koszmaru, ale nie potrafiła. Wciąż myślała o tym, co spotkało tę biedną kobietę. Westchnęła.

- Dla mnie to coś więcej. Ja... Moim zdaniem to się stało naprawdę.

- Och, daj spokój. Przecież to niemożliwe. Takie rzeczy zdarzają się tylko w filmach fantasy, za którymi osobiście nie przepadam, jak wiesz. To bzdury, które niekorzystnie wpływają na psychikę ludzi.

   Charlie niemal się uśmiechnęła. Dobrze było mieć przy sobie tę starą, dobrą Hannah. Dziewczynę z kasztanowymi włosami i masą piegów. Oczywiście, już w szóstej klasie stwierdziła, że nic nie zrobi ze swoim wyglądem, bo "operacje plastyczne są wielką głupotą, za którą w dodatku trzeba płacić". Mimo, że Hannah miała swoje dziwactwa, nie dało się jej nie lubić, więc od tamtego czasu, ona i Charlie, stały się nierozłączne.

- Skoro tak twierdzisz - odparła przyjaciółce, chociaż wcale się z nią nie zgadzała.

   Wiedziała, że nie przekona Hannah. Sama wciąż nie mogła w to uwierzyć, chociaż ta sprawa nie dawała jej spokoju.

- Jak myślisz, powinnam nieco skrócić włosy? - zapytała Hannah.

- Dlaczego? - Charlie się zdziwiła.

- Już ci to kiedyś tłumaczyłam. Jeżeli dziewczyna ma za długie włosy, nie wygląda zbyt dojrzale. A ja muszę dbać o takie rzeczy, jeśli mam zostać prawniczką.

- Przecież prawniczki i tak zawsze spinają włosy.

- To prawda, ale mogą je rozpuszczać na różne bankiety. Pomyśl, jak by to wyglądało. Szanowana pani adwokat, Hannah Grayson, pokazuje się na jakimś przyjęciu, a jej kasztanowe, lśniące włosy sięgają do pasa. - Dziewczyna aż się wzdrygnęła. - Czy to nie katastrofa?

- Moim zdaniem wyglądałaby uroczo. - Charlie odchyliła głowę.

   Hannah westchnęła.

- Musisz się jeszcze dużo nauczyć. Kobieta na poważnym stanowisku nie może wyglądać jak jedenastoletnia dziewczynka lub jej lalka Barbie.

   Mimo woli Charlie się roześmiała.

- Okay, nic już nie mówię. - Hannah splotła ręce na piersi.

- Daj spokój, nie robię tego specjalnie. Mówisz o swojej przyszłości z taką powagą, że nie potrafię inaczej.

- Zobaczymy, jak ty się będziesz zachowywać, kiedy zaczniesz pracować.

   Charlie uniosła brew.

- Czyli za jakieś sześć lat?

- Och, to jeszcze nie powód, by olewać to teraz.

- Wyluzuj, Grayson. Mam dużo czasu, żeby zacząć się martwić o takie rzeczy.

- Jak wolisz. Tylko nie przychodź do mnie po pieniądze, kiedy ty i twoje dzieci będziecie głodować.

   Charlie znowu parsknęła śmiechem, chociaż bardzo starała się powstrzymać. Widząc mordercze spojrzenie przyjaciółki, zamilkła.

- Dobra, przepraszam. Możemy zmienić temat?

- Jasne. Wiesz, że Robert ma się do nas wprowadzić w przyszłym tygodniu?

- Żartujesz? - Charlie była zdziwiona.

   To prawda, że ostatnio niewiele czasu poświęcała przyjaciółce i jej problemom. Przez to została nieco w tyle z najnowszymi wieściami. Nie chciała, by Hannah poczuła się urażona lub pomyślała, że Charlie ma ją gdzieś. Po prostu przez większość czasu siedziała zamknięta w swoim pokoju albo biegała samotnie po Prospect Parku. Kiedy Nick zginął, nieco oddaliła się od przyjaciółki, ale Hannah nie wydawała się urażona czy rozgniewana. Rozumiała Charlie jak nikt inny, i za to dziewczyna ją uwielbiała.

- Niestety nie. To już postanowione.

- I nie masz nic do powiedzenia w tej sprawie?

- Dom należy do mamy, więc decyzja również. - Hannah wzruszyła ramionami.

- Jestem pewna, że się z nim dogadasz. Wydaje się sympatyczny.

- Może.

   Charlie spojrzała na przyjaciółkę i bez słowa ją przytuliła. Siedziały tak kilka minut, obserwując spacerowiczów. W końcu Hannah się odsunęła.

- Pobiegamy dzisiaj razem?

- Pewnie.

***

   Wróciła do domu przed dwudziestą pierwszą. Uliczne latarnie zdążyły się już zapalić, kiedy dotarła na ganek, wykończona długim truchtem. Zdjęła buty w przedpokoju i rozejrzała się po kuchni. Wyglądało na to, że Patricia jeszcze nie wróciła. Ostatnio długo przesiadywała w pracy, tylko po to, by się czymś zająć. Charlie wbiegła na górę, żeby wziąć szybki prysznic. Mięśnie bolały ją od biegania, ale to był dobry ból. Przebrała się w miękką piżamę, a potem wskoczyła do łóżka. Nie chciała zasypiać. Bała się tego, co może zobaczyć. Próbowała czytać, ale nie potrafiła się skupić, więc kiedy czwarty raz przejeżdżała wzrokiem po tej samej linijce, odłożyła książkę na bok. Już miała wyciągnąć z pod poduszki zdjęcie brata, ale w ostatniej chwili się powstrzymała. Nie dzisiaj, pomyślała. Wierciła się, rozkopując kołdrę nogami, jednak w końcu zmęczenie wzięło górę...

   Wydawało jej się, że znajduje się w Central Parku. Nie bywała tam zbyt często, więc nie miała pewności. Do momentu kiedy zerknęła w górę i zobaczyła znajome wieżowce Manhattanu. Słońce jasno świeciło na niebie, co Charlie uznała za dziwne. W końcu zmierzch zapadł kilka godzin temu. Usłyszała śmiech za plecami. Odwróciła się, dostrzegając za drzewem kilkuletnią dziewczynkę. Wyglądała niezwykle radośnie, liżąc ogromnego, czerwonego lizaka. Miała na sobie piękną, jedwabną sukienkę, a jej czarne włosy zdobiła kokarda. Nagle zawołała ją jakaś kobieta, pewnie matka.

- Lily, musimy już iść. Zbliża się piętnasta, a trzeba jeszcze zrobić zakupy.

  Dziewczynka z uśmiechem podbiegła do niej i złapała ją za rękę. Nie zdążyły zrobić nawet kroku, kiedy przed nimi wyrosły dwie, dobrze znane Charlie postacie. Kobieta krzyknęła i zasłoniła córeczkę własnym ciałem, ale kreatury tylko się roześmiały. Przynajmniej tak się Charlie wydawało. Kiedy błysnęły ich złowrogie oczy, a pazury wysunęły, gotowe do ataku, dziewczyna obudziła się z wrzaskiem.

Nie.

   Nie, nie, nie. Jej serce galopowało szaleńczo, krew buzowała w żyłach. Charlie przeczesała włosy drżącymi palcami. Za oknem wciąż było ciemno, zupełnie jakby nic się nie wydarzyło. Może Hannah miała rację, pomyślała, chyba wpadam w paranoję... A jednak tym razem coś się zmieniło. Charlie wiedziała gdzie i kiedy zaatakują monstra. Ta dziewczynka... Kojarzyła jej się z Nickiem. Też miała czarne włosy, taki sam radosny, dziecięcy uśmiech. Po głowie Charlie krążyła tylko jedna myśl: muszę ją uratować.

_______________________________________________________________________

No i mamy pierwszy rozdział :) Mam nadzieję, że się cieszycie. Bardzo wam dziękuję za wszystkie komentarze, które pojawiły się pod prologiem. Nawet nie wiecie, jak miło było je czytać :) Odnośnie krytyki: staram się brać ją do serca i poprawiać błędy. Zauważyłam, że szczególnie przeszkadzało wam powtarzające się imię głównej bohaterki. Cóż... jeśli czytaliście np. Dary Anioła, to wiecie, że takie rzeczy się po prostu dzieją :) Mimo to, próbowałam trochę to ograniczyć. Dajcie znać, jak wam się podobał rozdział. Z innymi pytaniami odsyłam na aska.

P.S. dziękuję za wszystkie 4 nominacje do LBA, ale nie biorę w tym udziału :))

Ściskam ♥